Świątecznie

Śnieżnie

Przerzuciłam się na formy drobne, wręcz maleńkie bo większe wymagają więcej uwagi i czasu, a jednego i drugiego w dalszym ciągu mi brakuje. Już się cieszę na świąteczne lenistwo, już planuję co zrobię, co zacznę i co postaram się skończyć :)

A na razie pozostaje mi tylko gwieździć trochę, nawet te niewielkie formy wymagają czasu, który ostatnio mi się skurczył niemiłosiernie. Wzory na śnieżynko-gwiazdki pochodzą z internetu, wyszukane przeze mnie lub przysłane przez osoby, które też się gwiazdkują a ja na wzory takich gwiazdek jestem łasa, więc wyprosiłam.  

Mam jeszcze zamiar kilka zrobić do świąt ale to już będą śladowe ilości, kończę pierwszą część haftu na torbę i chciałabym skończyć jak najszybciej zanim mi się znudzi albo zapamiętam wzór, poza tym wełniana torba na lato to raczej kiepski pomysł. 

 Muszę napisać też o prezencie, który sobie zrobiłam w połowie października a przyszedł dopiero w zeszłym tygodniu. W połowie listopada napisałam do BD, że moja książka zakupiona w październiku jeszcze nie przyszła i czy mogą posłać jakiś nr przesyłki by szukać zguby. Grzecznie mi odpisano, że mam popytać na poczcie lub listonosza bo przesyłki darmowe więc bez numerów.

Listonosz i pani na poczcie znają mnie bardzo dobrze bo od lipca ginie moja prenumerata NG co doprowadza mnie do szału bo wydzwanianie do wydawnictwa, że znowu nie doszedł następny nr robi ze mnie jakiegoś naciągacza :(

Jak było do przewidzenia na poczcie nic nie mieli, więc piszę to tych Anglików (za pomocą dziecka bo to już wyższa szkoła), że bez tego nr nie znajdę i co teraz - oni na to, że wyślą nowy egzemplarz ale jak przyjdą dwa to mam ten pierwszy odesłać. 

Wysłali go 22 listopada przyszedł 17 grudnia całkiem możliwe, że ten pierwszy też jeszcze dojdzie za miesiąc. 

 O książce mogę napisać tyko, że nie warta tego czekania, wypisywania i wszelkich zabiegów, niestety to pozycja z tych, w które nie ma wglądu w sklepie internetowym więc kupowałam po okładce i kilku opiniach przeczytanych w internecie. Wszystkie rzeczy w niej prezentowanie są idealnie rozpisane co do rozmiarów, kolorów, wzory rozrysowane wszytko jak powinno być tylko ja już to wszystko wiem. Myślałam, że przynajmniej jakiś wzorek będzie, którego nie znam a tu wszystko już było. Książka dla kogoś kto zaczyna przygodę z wzorami wrabianymi będzie pomocna a może i idealna ale dla mnie już nie.
Pozdrawiam Was przed świątecznie.

O malabrigo

Pisałam, że będę pisać o Malabrigo jak się zapoznam z tą czesanką, specjalnie kupiłam czesankę z ręcznym farbowaniem bo wszyscy zachwalają cudny kolor tych włóczek. Wiadomo, włóczkę zafarbować jest o wiele prościej niż czesankę a merynosa zafarbować dobrze to już coś godnego uwagi. 

Czesankę kupiłam wyjątkowo wielobarwną z premedytacją, by te wybarwienia pokazały mi jak została zafarbowana, mam takie odczucia jakby było to farbowanie dwu-etapowe. Pierwsze odbywało się w kąpieli wodnej a drugie już bardziej  wygląda na powierzchowne nałożenie farby.

Tak to widzę, bo w wielu miejscach czesanka ma inny kolor na górze niż to co jest w środku. Jak to w przypadku merynosów bywa, nawet dość żywe kolory zewnętrzne do środka nie do końca dotarły i są miejsca gdzie kolor jest bardzo blady ale to nawet w merynosowych nitkach się zdarza.

 

 

Nie mogłam zdecydować jak uprząść tą wielobarwność by na coś ta nitka wyglądała, wiedziałam na pewno, że z merynosa nie zrobię grubego singla co byłoby przy takim barwieniu rozsądnym wyborem. Niestety przy mojej całkiem niemałej wprawie przy przędzeniu, merynosa i tak  nie uprzędę równo to takie runo, że przy grubszej nitce nigdy nie wychodzi mi ładna równa nitka. Stanęło na navajo i dobrze bo singiel wyglądał nie do przyjęcia. 

Czesankę podzieliłam wzdłuż na dwie części, tak jak przypuszczałam, przędło się źle, była dość mocno zbita ale niesfilcowana po wierzchu miziana tysiąc razy :) więc trochę skołtuniona ale to nic w porównaniu z moim największym rozczarowaniem jakim się okazało, że to zwykły merynos, milusi, delikatny ale merynos. No nie wiem czego się spodziewałam ale po tych wszystkich opowieściach myślałam, że to jakiś specjalny merynos albo jego tajna krzyżówka,  tak jak Chubut czy Plowarth, które są o wiele ciekawsze niż zwykły merynos a tu taki se merynos. Kolory raczej pastelowe sama nie wiem czy mi się podobają czy nie ale w tej trójnitce mogą być.

Jest to takie malabrigo z przejściem tonalnym w stylu Noro :)) Zachwyty mnie nie dziwią bo przemysłowa nitka na pewno piękniej uprzędziona, poddana zabiegom superwash lub hartowana przy tej niezwykłej miękkości może nawet w dzianinie przez jakiś czas wyglądać i sprawować się dobrze ale dla mnie to tylko merynos. Zaletą jest dla mnie ręczne farbowanie bo wyjątkowo charakterystyczne przez co rozpoznawalne a to już coś.

Udaje mi się trochę haftować wieczorami ale naprawdę niewiele, wyjątkowe bogactwo wzoru zaczyna mnie zastanawiać czy w swetrze będzie wyglądało dobrze jak na razie i tak nie mam sił myśleć o nim.

Pozdrawiam Was ciepło w ten deszczowy dzionek :)

W biegu

Co roku ten sam przedświąteczny "kociokwik", tak jakby po świętach świat się miał skończyć, choć w tym roku patrząc na to co się dzieje daleko i blisko można mieć pewne obawy. Praca zawładnęła nawet moim wolnym czasem. Najbardziej mnie złości, że nie mam czasu na przędzenie a chętnie bym się zmierzyła z ostatnim zakupem. Co ja się naczytałam pochwał o cudnej wełnie jaką jest Malabrigo, same peany i hymny.

Zakupiłam jak na prządkę przystało czesankę, by to cudo poznać od początku do końca, na razie jednak mam czas tylko na oglądanie ręcznego farbowania w tej czesance - jak znajdę czas na przędzenie to pojawi  się post z moimi wrażeniami :)

Z rzeczy, które w bólach ale jednak udało mi się skończyć mogę pokazać tylko następny kawałek materiału obiciowego na kolejne krzesło. Prawie skończony remont klatki schodowej dał mi miejsce na robienie zdjęć z rozproszonym światłem padającym z trzech stron i tym razem szarość wpadająca w niebieski wygląda w miarę przyzwoicie.

Wzór jest wdzięczny do haftu ale niestety jak się go nauczyłam na pamięć to nudniejszego zajęcia nie znam a przede mną jeszcze dwa takie kawałki.

Zdjęć kilka bo jak zwykle walczę z ręcznym ustawianiem ostrości, na którymś będzie coś widać. Jestem z siebie lekko dumna bo to jednak straszna dłubanina i pomimo walki z nudą jakoś ślimaczym tempem posuwam się do przodu.

A tu by nie było, że pokazuję tylko jedno i to samo siedzisko - wszystkie trzy - zdjęcie nie oddaje bardzo ciepłej i dość intensywnej kolorystyki, a na dodatek na zdjęciu krzesła wyglądają dość okropnie w rzeczywistości tak nie jest :)
Problemem jest to, że muszę haftować dokładnie na wymiar, haft nie może wchodzić w ramę krzesła bo je rozpycha, białe brzeżki kanwy muszę poprawiać już na obciągniętym siedzisku.

Tak mnie znudziło to jednostajne haftowanie, a na dodatek brak czasu na inne ciekawsze zajęcia, że zaczęłam haft czegoś co było w odległych planach - haftowana torba mi się marzy :)

Ten wzór z celtyckiej kolekcji mam zamiar uczynić  sobie na swetrze, sam sweter ewoluuje w mojej głowie od kilku lat ciekawe co przyniesie w nim nowego ten haft :)

Pozdrawiam Was w biegu :)

Resztkowce

Tytuł to czyste słowotwórstwo ale to najbardziej trafne określenie tych skarpet bo powstały z totalnych resztek.  Miałam 42 g jasnego beżu reszta po jakiś większych męskich skarpetach do tego jakieś 22 g brązu, trochę pomarańczu z jakiegoś większego projektu  i wzór z jesiennej kolekcji Drops'a.

 Wzór musiałam dostosować do moich wymagań ale to nic w porównaniu z samodzielnym rysowaniem i przeliczaniem. W Drops'ie były to prawie kolanówki na dodatek tak sprytnie wyliczone, że z dość dużego obwodu w łydce zbieraniem oczek dochodzimy do całkiem wąskiej stopy (dla mnie za wąski nawet ten największy rozmiar). Dla siebie nie robię nigdy wysokich skarpet a co dopiero kolanówki, chociaż bardzo mi się podobają to wiem, że nie będę w nich chodzić, więc pierwsza zmiana to długość nogawki wymuszona także ilością włóczki.

Druga zmiana to dodanie kilku oczek wzoru na ukośnych paskach bo moje skarpety przy tej włóczce (50g - 210m) muszą mieć 72 oczka w obwodzie.  Skarpety wyglądają całkiem ładnie na dodatek mają najbardziej narażone na przecieranie miejsca zrobione praktycznie podwójnie bo oczka 1 na 1 równomiernie i solidnie je wzmacniają - to mój ulubiony sposób wykańczania stopy no może nie przy dzierganiu ale w noszeniu sprawdza się idealnie.

Od razu wiedziałam, że brązu braknie dlatego w pięcie i palcach jest resztka Bfl w naturalnym brązie delikatnie jaśniejsza od fabrycznego Fabel'a ale przez to, pięta i palce zyskały na mięsistości. 

 Tym razem zdjęcia czynione przez PM bo ustawienie ostrości i zrobienie sobie zdjęcia nie jest zbyt wygodne :)

Takim to sposobem z moich jesiennych zachcianek dwie sobie uczyniłam  i zaczynam powolutku, pełna wątpliwości przymierzać się do trzeciej. Wątpliwości mam sporo bo to jednak moher, który jest sam w sobie niepraktyczny, na dodatek mogę wyglądać jak puchata kula, sweterek na oszczędnie zbudowanej modelce wygląda dobrze na mnie już niekoniecznie tak musi być.
Do tego muszę zmienić ten olbrzymi dekolt a wtedy może się okazać, że sweter już mi się nie podoba, a prucie moheru tym bardziej.
Na razie czynię próby i jeśli to coś powstanie będzie prawdopodobnie z połączenia dwóch nitek moheru w kolorze bardzo jasnego wielbłąda oraz wełny w kolorze ecru.

A teraz ogłoszenia drobne, z racji tego, że święta tuż tuż i chłód mi dokucza to niech chociaż będzie milej dla moich klientek - dlatego przez cały grudzień zamówienia w moim sklepiku powyżej 50 zł wyślę za darmo :) 

Pozdrawiam Was serdecznie.

Wielki błękit

Nie przepadam za czystymi kolorami i jak tylko mam okazję to je łamię. Lubię kolor, o którym nie można od razu powiedzieć jaki jest w tej czapce nie do końca się ta zasada sprawdza bo tu jednak jest niebieski ale chciałam uniknąć jednolitego granatowego tła i chyba się udało. 

Już od dawna chodziły mi po głowie śnieżki ale nie takie symetryczne jak w przypadku tych maleństw robiących za wypełniacze, to miały być płatki śniegu ale takie trochę zbliżone wyglądem to tych prawdziwych gdzie symetria jest ale z drobnymi niedoskonałościami. Wzór narysowałam w oparciu o pewną czapkę, która bardzo mi się podoba nawet wzór kiedyś zakupiłam by ją sobie uczynić - czapki nie zrobiłam ale często wg niej rysuję swoje.

 Czapka mi się podoba ale jak dla mnie zestawienie kolorów zbyt oczywiste i już planuję uczynić dla siebie taką tylko białą w szare śnieżki. Ta moja może okazać się bardzo subtelna ale ja jestem taka szaro-bura w doborze kolorów na swoje ubiory.

Jeszcze nie wiem czy czapka będzie miała jakieś zwieńczenie w postaci guzika lub pompona bo na razie podoba mi się ta jej śnieżna gwiaździstość. Wełna to czesanka nowozelandzka w wersji soft (jagnięca), uprzędziona przeze mnie, kolor też w moim wydaniu. Runo jest tak godne uwagi, że postanowiłam - zostanie ze mną na dość długo. Czapka jest dość sporych rozmiarów i właściwie to gdyby nie kolorystyka mogłaby być przedmiotem pożądania jakiegoś rastaman'a. Tak jak pisałam czapka powstała na podstawie dość sporych rozmiarów czapki autorstwa J. Bajus i tym razem postanowiłam zastosować druty zalecane w tamtej czapce czyli ściągacz na 2,75 a reszta na 3, 25 wygląda na to, że jednak muszę pokładać więcej wiary w swoje wyczucie niż w to co jest napisane - druty mniejsze o pół rozmiaru i byłoby idealne ale tytuł posta musiałby być zwykły :)

Zdjęcia jak zwykle ustawiane ręcznie i na głowie z plastiku bo zrobić sobie zdjęcie w skarpetkach, ba nawet swetrze już opanowałam całkiem nieźle ale nad  selfie by czapkę było widać i zdjęcie było ostre - muszę popracować.

Pozdrawiam Was z lekkim przymrozkiem w tle :)

Malinowy zwyklak

Próba zrobienia sobie zdjęcia w swetrze zaowocowała sporą kolekcją zdjęć do niczego oto jedyne ujęcie, które mogę pokazać - tylko swetra na nim wiele nie widać :) Jak już wspominałam aparat odmówił posłuszeństwa i wszystko ustawiam ręcznie ale przynajmniej widać, że sweter jest na mnie i mnie będzie służył bo pasuje tak jak powinien :) 

Włóczkę kupiłam chyba na początku roku jest to mieszanka wełny z jedwabiem (75% - 25%), mam już z tej włóczki rozpinany sweter domowy. Włóczka przy dłuższym i intensywnym użytkowaniu pozostawia wiele do życzenia bo się ten jedwab strasznie kulkuje  i mechaci ale nosi się wyśmienicie.Wełna użyta do zrobienia tej przędzy jest trochę szorstka - wg mnie to jakiś Kent lub podobne runo, że też nie pieszą na motkach z jakiej rasy owiec użyto runa :(

Ten sweter powinien przetrwać kilka sezonów bo jest to typowy sweter na zimowe wyjścia z domu pod gruby wełniany płaszcz, nie ma szans bym w takim swetrze wybrała się gdzieś "w gości" bo siedzenie w domu w golfie to nie dla mnie. Sweter ma za zadanie grzać mnie na dworze i do tego będzie idealny bo grubiutki. Kupiłam włóczki 500 g i zostało może z jakiś 20 g na swoje swetry wiem ile potrzebuję a na sweter PM musiałam dwa razy dokupić. 

Sweter jest robiony od dołu zupełnie bezszwowo i już wiem, że czeka mnie prucie tego podkoszulka, ten sweter pomimo symetrycznej konstrukcji leży na mnie dobrze a podkoszulek nie, sama myśl, że na własne życzenie tak się urządziłam mnie złości. Sweter zrobiłam na podstawie zdjęcia z jesienno-zimowego magazynu Knitescene (pisałam o tym tu) jedyna zmiana to ściągacz golfa -  u mnie  2 na 2. Reszta praktycznie taka sama ale to tak zwykły sweter, że właściwie nie ma co o nim więcej pisać.
Tył i przód taki sam szew boczny udawany z jednego oczka prawego przekręconego, jedynie co mnie denerwuje to zbieranie oczek w jednym kierunku nijak nie chce być ładniejsze ale ja stawiam oczka zupełnie inaczej niż większość znanych mi dziergających osób i może stąd ta ząbkowata natura.

A że skończyłam sweter i uwolniłam druty to mogę śnieżyć co czynię z prawdziwą przyjemnością po tak nudnym "zwyklaku" :)

Pogodnych dni Wam życzę a szczególnie pogody ducha, wszak to jesień ...

Znowu o niczym

W ostatnim tygodniu wiele rzeczy nie powstało, bo ogród wymagał zabezpieczeń na zimę, więc stawialiśmy chochoły, okładałam truskawki i sypałam liście pomiędzy donice z miętą może coś przeżyje. Pogoda w dalszym ciągu nas rozpieszcza a na mgliste, oszronione poranki z przebłyskami słońca nie mogę się wręcz napatrzeć :))

Przędzenia było niewiele ale już teraz wiem, że runo z owiec nowozelandzkich w wersji "soft" będzie mi towarzyszyło w niejednym projekcie. Wielokrotnie pisałam, że sam merynos mnie nie zachwyca ale jego krzyżówki to już inna historia. 

 

Szare Corriedale dla kontrastu bo biel tego runa jest wyjątkowa a na dodatek włos ma blask, to runo po prostu się błyszczy może nie jak jedwab ale nie ustępuje mojemu ulubionemu Bfl. Jak na merynosa przystało ma ową "puchatość" charakterystyczną dla run merynosów, no i przędzie się o dużo lepiej niż merynosa - przynajmniej mnie.
Z pofarbowanej w odcienie niebieskiego czesanki powstał taki oto motek, będzie tłem do wzoru śnieżynek na czapce, którą ostatnio narysowałam. Zobaczymy jak będzie wyglądał w dzianinie bo czesanka była farbowana przez posypywanie barwnikami, farbowałam tak motki i w dzianinie we wzory wrabiane wyglądało to całkiem znośnie ale tutaj najpierw była farba a dopiero później nitka - bardzo jestem ciekawa efektu. Sam motek wygląda tak, trudno się dopatrywać jakiejś prawidłowości w układzie kolorów po prostu wielokolor  niebieskiego.

Przy okazji niebieskości muszę się pochwalić, że dostałam takie cudo, Monika znana bardziej jako Incarna obdarowała mnie własnoręcznie, naturalne barwionym runem :) Jest to runo farbowane w indygo mam nadzieję, że widać to niepowtarzalne wybarwienie, które można uzyskać tylko z naturalnych barwników, to nigdy nie jest czysty kolor to kolor z podtekstem i dlatego tak mnie fascynuje :))

Bardzo dziękuję Moniko :)

Takie światło jest jak najbardziej wskazane do zabaw w farbowanie i chociaż czasu jak zwykle tyle co nic to trochę musiałam się pobawić. Mój wiecznie żywy projekt "celtyckiego" swetra jest już w sferze doboru kolorów. Ten motek będzie wykorzystany w zupełnie innym celu ale kolorystyka w nim jest wybarwiona z myślą o tym właśnie swetrze na dodatek wzór z tego swetra będzie nim haftowany co da mi ogólny pogląd czy to słuszna droga.

 

Za tło do wzoru posłuży wcześniej pokazywany motek szarego Corriedale , w swetrze tło będzie znacznie bogatsze ale ten zestaw już powinien dawać przedsmak tego co zamierzam.Wiem jakich run użyję do przędzenia na ten sweter, wiem jak powinien wglądać, bo wprowadzę kilka zmian nie będę się sztywno trzymać oryginału tylko jeszcze nie zdecydowałam czy barwić runo czy gotowe motki.

   

Golf z malinowej czerwieni jest do bólu nudny, z wyglądu i podczas dziergania, no po prostu same prawe, już nawet zaczęłam czapkę w śnieżki ale okazuje się, że potrzebuję drutów ze swetra więc nic innego mi nie pozostało tylko cierpliwie kończyć lub kupić nowe bo tak też czynię :)

Jeżeli zastanawia was dziwna ostrość zdjęć a raczej jej barak to muszę się przyznać do ręcznych ustawień aparatu, aparat z firmy o super renomie po 2 latach nie działa i to nie jakiś kompakt tylko lustrzanka już za niezła kasę, miało być wygodnie a jest tak, że muszę ustawiać wszystko :(  Jakbym chciała aż takiej wiedzy to bym na kurs fotograficzny poszła lub do jakiejś szkoły a tak pozostanie odkładać na naprawę albo zabrać się za pokaźny zbiór książek PM z tego zakresu.

Słonecznie, jesienne pozdrawiam Was.

Słodkości

Zaspane po wczorajszej zabawie w przebierańców podstarzałe dziecko zwlekłam z łóżka by robiło za sierotkę :)) Jak widać a raczej nie widać, losowanie odbyło się w tempie atomowym - aparat ostrości nie zdążył ustawić. 

Za to ja już bez pośpiechu wyraźnie sfotografowałam kogo to zaspane dziecko wylosowało :)
Bardzo Wam dziękuję wszystkim za zabawę gratuluję wylosowanym dziewczynom i proszę o potwierdzenie adresów do wysyłki (poślijcie na mojego maila) .

Zdjęcie jest dość wyraźne ale dla pewności proszę o kontakt Alicję i Incarnę :)


Pozdrawiam Was w słoneczny piękny dzień ale nie pozostawiający złudzeń - zima nadchodzi.

Grunt to plany

Gdzieś przeczytałam albo usłyszałam, że : "jak się chce rozśmieszyć Pana Boga to należy zrobić plany". No to przez ostatni czas Stwórca był wesół :) Starannie zaplanowany, krok po kroku remont został w sferze planów. Całą rodziną załapaliśmy się na pierwsze jesienne choróbsko :( Niby nic wielkiego katar, kaszel i dreszcze ale skutecznie uprzykrzyło nam to życie przez ostatnie dwa tygodnie. 

Takim to sposobem przez jakiś czas snułam się po domu bez chęci na cokolwiek i z poczuciem marnowania tak skrupulatnie zaplanowanego czasu ale na szczęście stan niechęci nie był zbyt długi. Pakując paczkę dla klientki na nowo zachwyciłam się runem nowozelandzkim z jagniąt i postanowiłam ten zachwyt przełożyć na konkretną rzecz.

Za pierwszym razem zrobiłam z tego runa fraktal i bardzo mi się spodobało - przędzenie z tej czesanki, przyjmowanie koloru podczas farbowania i na dodatek ten blask pomimo, że to krzyżówki merynosów. 

Od dłuższego czasu miałam zamiar ucieleśnić moje plany co do pewnej czapki, wymarzyła mi się czapka w śnieżynki, a że choroba nie pozwoliła zająć się jesiennym ogrodem, ani innymi rzeczami  to ufarbowałam wspomniane runo w kolorach niebieskich. Na dodatek narysowałam wzór i uprzędłam już białą szpulkę na wspomniane śnieżynki. Uprzędłam też jasno szare Corriedale ale ten pomysł zarzuciłam - brudny śnieg, pomimo cudnej szarości tu musi być jednak czysta biel.
W tej chwili przędę odcienie niebieskości i nie mogłam się powstrzymać by nie zrobić zdjęcia (z lampą) by pokazać jak to runo pięknie błyszczy.

Podczas tej przymusowej zmiany planów i kołatania się po domu zaczęłam golf z malinowej czerwieni, który pokazywałam w poście o zachciankach. Jestem na wysokości pach bo to bardzo prosty sweter.

Na dodatek zaczęłam jeszcze skarpety, które wypatrzyłam w najnowszych propozycjach z Drops'a. Skarpety są z wykorzystaniem resztek, które staram się  systematycznie utylizować. Takim to sposobem z wielkich planów nici, musimy się wyleczyć do końca, na razie jeszcze jesteśmy ogarnięci niemocą po chorobie i chyba remont będziemy kończyć dopiero po świętach zmarłych. Za to planów dziewiarskich przybywa wraz z niezadowoleniem z niemożności ukończenia remontu. 

Pozdrawiam Was i do napisania za tydzień bo ogłoszę wyniki candy :)