Na zielono

Wiem, że wiosny wypatrujemy z utęsknieniem a ja tu wyskakuję z rękawiczkami ale to nie są zimowe rękawice to raczej przejściówki takie na chłodną wczesną wiosnę. Wspomniany motek sypanej zieleni zmienił się w parę rękawiczek. Dzianina z samej zieleni byłaby ponad moje siły (wszak prószony motek był "paciaty") ale użyty tylko do zrobienia wzoru wygląda dobrze. 

Wzór mieni i migocze odcieniami zieleni i wygląda o wiele ciekawiej niż przejścia tonalne w obrębie jednej barwy. Efekt tak mi się podoba, że mam zamiar trochę poeksperymentować czy tylko jeden kolor wygląda w takiej dzianinie dobrze czy też mnogość się równie dobrze sprawdzi.

Jak na razie cieszę oczy nowymi rękawiczkami, beżowo- szare Corriedale wygląda równie dobrze jak ta migotliwa zieleń. Kolory nie są oczywiste a to lubię najbardziej. 

Drobny ażur w mankietach budził wiele wątpliwości ale jestem z niego zadowolona od dawna chodziły mi po głowie rękawiczki z ażurowym motywem. Trochę to wbrew logice wełniane rękawiczki z "dziurami" ale ściągacz jest długi a wrabiane wzory zaczynają się u nasady nadgarstka więc obawa marznięcia chyba przesadzona, no i to przecież wiosenne rękawiczki :)

Drobny wzór listków na ciemnym tle zrobiłam w przeciwnych kierunkach wydawało mi się to sensowniejsze. Kciuki mają od góry kostkę nawiązującą do wzoru wnętrza dłoni a od spodu jodełkę. 

Trudno rysować wzór na 13 oczkach przodu i 9 tyłu. 

 Z danych technicznych to : ściągacz i jednolite palce robione na drutach nr 2 - złamałam następny bambusowy drut :(  -  wzory wrabiane na drutach 2,25, wzór wg mojego pomysłu rozpisany na 64 oczka. Wełna własnoręcznie przędzione runo Corriedale.

Ufarbowane ostatnio runo owiec nowozelandzkich zmieniłam w motek fraktala. Samo runo jest dość białe, nie za długie i trochę szorstkie ale nie przesadnie, ma piękny połysk przypomina wręcz Wensleydale. Barwniki przyjmuje dobrze ale nie mogę się pozbyć wrażenia, że wygląda po farbowaniu jakby ktoś pastelami olejnymi pokolorował, tak jakby kolor był naniesiony a nie taki dogłębny. Na super cienkie nitki to się raczej nie nadaje ale na nitkę o średniej grubości lub nawet grubą jest to całkiem dobre runo. 

Zdjęcia robiłam w namiocie bezcieniowym by dokładnie oddać kolorystykę i właściwie się udało motek ma dość sporą paletę kolorów. Nie mogłam się też powstrzymać by nie pokazać Wam szpulki, na którą wcisnęłam 130 g włóczki, taki grubasek.

Ostatnim razem robiąc zakupy do sklepiku kupiłam runo Kent Romney, wysprzedało się całe a mnie została taka resztka 44 g - teraz kiedy myślę o ponownym uzupełnianiu stanów magazynowych wypadałoby chociaż coś zrobić z tego kawałka by wiedzieć czy warto znowu je zakupić.
Tylko czarny Shetland tak mnie zaskoczył jak ten kawałek Kenta, przędło się średnio, samo runo było trochę niejednorodne, przypominało mi właśnie Shetland'a, w książce o runach piszą, że ta wełna ma jakieś 31-35 mic ale ta jest wyraźnie inna, trochę łagodniejsza. Największe zaskoczenie kiedy po zrobieniu navajo ściągnęłam motek z motowidła, wełna zrobiła się miła,śliska jakby powleczona oliwą, po wypraniu dostała trochę ząbków ale nadal jest miękka. Teraz mam zamiar oprószyć farbą i zobaczyć jak będzie zachowywała się w dzianinie bo jak zwykle ma "wdzięcznościowe" skarpety do zrobienia.

Pozdrawiam Was serdecznie z wiosną za oknami :))