Czapka Pana Męża

 Zanim wspomnę o czapce napiszę o prostym sposobie sprawdzenia poprawności skrętu przy przędzeniu. Śledzę poczynania prządek na FB ich dylematy i problemy , udzielam się tam mało bo z braku czasu i nie ukrywam chęci nie poznałam możliwości tego portalu.

 Jak przędzie się dość długo to niektóre czynności są automatyczne i nie zastanawiamy się nad nimi. Na wspomnianym FB przewija się wątek na temat właściwego skrętu nitki. Już na samym początku przędzenia przy wstępnym ustawieniu kołowrotka możemy sprawdzić jak jest skręcona nasza nitka, wystarczy uprząść kilka metrów, zatrzymać kołowrotek wyciągnąć nitkę i złożyć wpół, pozwalając się jej skręcić i wiemy wszystko.

 Jeżeli nitka skręci się równo i jest miękka to skręt jest poprawny, jeżeli jest w wielu miejscach rozpulchniona to znaczy, że trzeba dodać skrętu a jeżeli skręca się jak wściekła do tego jest sztywna to znaczy, że skrętu jest stanowczo za dużo. W przypadku kołowrotków z pojedynczym napędem "scotch tension" jakość skrętu regulujemy hamulcem, trochę inaczej jest w przypadku podwójnego napędu w Polonezie (sama się o tym przekonałam). W Polonezie przy podwójnym napędzie  jak już ustawimy kołowrotek pod typ nitki, który chcemy prząść skręt automatyczne jest ok - sprawdzałam kilkakrotnie. Oczywiście sprawdza się to w przypadku normalnej przędzy, z biegiem czasu bardzo indywidualnie podchodzi się do jakości nitki oraz przędzenia, z myślą o konkretnym projekcie wszystko możemy dostosować wedle naszych wyobrażeń :)

Nie było szans na występ Pana Męża więc czapkę prezentuje duża, brzydka głowa z plastiku. Czapka powstała z runa w naturalnym kolorze, jaśniejsze to Bfl a ciemniejsze to Corriedale. Czapka na głowę  58 cm - 60 cm.

wełna miła w dotyku - mnie nie gryzie

Uprzędłam 12 g 2-ply na podwinięcie u dołu czapki (zamiast ściągacza) oraz po 34 g navajo -ciemnego i jasnego. Podwinięcie czapki robiłam na drutach nr 2 nabierając prawie 180 oczek ściegiem dżersejowym z rzędem lewych oczek w miejscu zgięcia. Motyw wzoru jest już zrobiony na drutach nr 3. Oczywiście trzeba było zrobić próby i wyliczenia pomniejszając początkową liczbę oczek z uwzględnieniem ściągnięcia dzianiny przy wzorze wrabianym - nie wiem czy to zrozumiałe - przy wzorze wrabianym najczęściej dodaje się oczka.

 Główny motyw to celtycki wzór A. Starmore, zwieńczenie czapki - moje własne. Pan Mąż w tej chwili już pomyka w niej ale nie obeszło się bez okresu przejściowego z marudzeniem. Stara czapka z poliestru z wszytym polarem jest bardzo gruba (wydaje się super ciepła) ale człowiek się w niej poci. Wełniana jest cienka, wydaje się wiosenna ale toć to wełna więc grzeje a jak nawet człowiek się spoci (np. przy odśnieżaniu) to wełna jest na tyle higroskopijna, że potu się nie czuje. Stawiam na to, że nawet podczas solidnego mrozu (bez przenikliwego wiatru) czapka zda egzamin.

     

 Robienie czapki z sklepowej włóczki mnie nie bawi, tutaj mam wpływ na wszystko - jakość runa, grubość nitki, rodzaj skrętu a do tego kolorystykę mogę wybrać jaka mi się zamarzy - czegóż chcieć więcej :))

podrasowany vermilion, w tle naturalny brąz

Zachwyt w jaki wprawiło mnie naturalnie brązowe Corriedale zaowocowało takim oto połączeniem. Białe runo Corriedale ufarbowałam na kolor "vermilion" nie byłabym sobą gdybym go trochę nie podrasowała.  Dodałam ochry i dyni - wyszło pięknie tak jak chciałam z bardzo długim przejściem tonalnym - czapka wg mojego projektu jest już gotowa - pokażę następnym razem.

Niewielkie ilości runa ufarbowane na następne czapki, wzory już są od dawna narysowane - a główny projekt celtyckiego swetra czeka cierpliwie aż się pobawię.

wszystko już w motkach  

Tym razem nie weekend'owo ale równie serdecznie Was pozdrawiam :))