Nie tylko o czapce

Prędzej czy później wełna z "czarnego bzu" musiała w jakiejś formie zaistnieć, wzór przecież narysowałam dość dawno, nitki uprzędzione, a że dawno nic nie dziergałam we wrabiane wzory :)) - zrobiłam czapkę.

Z braku fotografów i umiejętności zrobienia sobie sensownego zdjęcia w czapce by było ją widać, zdjęcia podczas suszenia wyglądają najlepiej. Manekin ma za mały "mózg" a jak przyszedł PM było za ciemno. 

czapka na głowę 56-60 cm więc, duża 

                                   

Wzór oparty na dzianinie typu Fair Isle ale dość uboga kolorystyka w porównaniu z oryginalnym FI, przypomina bardziej oszczędne w kolorze norweskie wzory. 

Subtelna różnica pomiędzy poszczególnymi kolorami czarnego bzu w dzianinie praktycznie niewidoczna, jak się dobrze przyjrzę to widzę ją w ściągaczu. Do czapki dorobię rękawiczki i coś na wzór tunelo-szalika ale jeszcze dokładnie nie sprecyzowałam tego jak będzie wyglądał, choć widziałam coś co bardzo mi się spodobało, więc może za chwilę będzie ciąg dalszy.


Muszę przyznać, że drugi raz kupiłam książkę za namową Aldony , pierwszą A. Starmore na ślepo i jestem z niej bardzo zadowolona. Drugą książkę przeglądałam jak tylko pokazała się w ofercie  Amazon'a, ale zakup odsuwałam w czasie wiedziałam, że książka powinna mi się spodobać ale dopiero bardzo przychylna opinia Aldony mnie zmobilizowała.

Książka swoje kosztuje ale tak jak napisała Aldona jest warta swojej ceny. Właściwie to miałam obawy czy spełni moje oczekiwania mam już książkę o przędzach artystycznych z dołączoną płytą z instrukcjami, więc nie do końca widziałam potrzebę kupowania następnej biorąc pod uwagę, że dla mnie przędze artystyczne są raczej ciekawostką niż celem.
Przede wszystkim jestem "skarpeciarą" i tylko to zaważyło nad kupnem, że Aldona pokazała te pięty robione z różnie technicznie przędzionych włóczek.

Książka przyszła bardzo szybko biorąc pod uwagę, że kupowałam w US i zapłaciłam za standardową przesyłkę (kupiłam ją 30 września a przyszła 24 października). Przyszła w okresie kiedy miałam dość sporo na głowie więc, nie miałam czasu się wgryźć ale taki "smaczek" znalazłam podczas przeglądania prawie od razu, polecam wpis Owki  na ten temat.
Książka jest odpowiedzią na wiele moich wcześniejszych eksperymentów ze skręcaniem runa w jedną stronę, poszukiwaniem trwałości a zarazem nie uzyskaniem "sznurka". Jest tu tyle wariantów przędzenia mocnych nitek - mam nad czym myśleć i co próbować przez długi czas.
Znalazłam to czego szukałam mam runo wmieszane pod skarpety a teraz mam książkę by wybrać najodpowiedniejszy skręt.

Chciałam Wam jeszcze pokazać, że własnoręcznie przędzione nitki kojarzące się z dziewiarstwem lub tkactwem nie zawsze muszą do tego służyć mogą być przeznaczone do prawdziwie koronkowej roboty :))

To drugie z moich lekkich wariactw - koronki - , a że robiłam zakupy uzupełniające sklepik kazałam namieszać i to solidnie różnych czesanek na bardzo cienkie nitki.

Skoro wspomniałam o koronkach to muszę się pochwalić, że do mojej firanki w bratki mama uczyniła mi taki dodatek, który raczej nie zawita na kuchennym stole. 

Dziękując za bardzo miłe memu sercu komentarze pod poprzednim postem pozdrawiam Was serdecznie.